Trainer:

Fernand Walter
Jean Baeyens

Tijdens een stage in Tirol werd de eerste hand gelegd aan de voorbereiding.  Dank zij een Ternatse reisagent kon de ploeg er gedurende 2 weken over een sporthal met parketvloer beschikken.
Innsbrück, een der tenoren van het Oostenrijks volleybal, werd er moeiteloos met 0-3 geklopt.

Trainer:
Fernand Walter

. . .

Enkel Luk Jacobs, een student L.O. en opgeleid in de eigen jeugdrangen, kwam de twaalfkoppige kern aanvullen.  Willy De Geyndt en Jos Cornelis verlieten de ploeg.  Willy werd  de nieuwe trainer van de Kruikenburgse dames en Jos werd speler-trainer in Liedekerke.

Er werd veel verwacht van de verdere ontplooing van het jong talent: Jan Hoorens en de doorbraak van Rudi Van Hemelrijck (1,98m).  Rond Jan De Brandt: SPELER VAN HET JAAR stonden D Baeyens, de gebroeders Nieuwlandt, G Ponnet, H De Brandt, C Platteau, J Michiels en internationaal Johan Demeersman.

Begin oktober moest soldaat Jan voor een paar weken met de militaire ploeg op stap naar Nederland en Kruikenburg had geen alternatief om dit op te vangen, zodat een paar wedstrijden verloren werden.  Een feilloos parcours in november bracht de ploeg opnieuw op de 4de plaats. In december werd de ploeg door Asnières uit de Konfederale Beker gewipt zodat Kruikenburg nadien al zijn aandacht op de kompetitie kon richten.

Kruikenburg eindigde 4de en mocht zo deelnemen aan de eerste “Play Offs” van het Belgisch Volleybal.  Achteraf beschouwd waren die Play Offs een maat voor niets.  Verschillende wedstrijden kregen met moeite een hondertal supporters over de vloer en de eindstand na de normale kompetitie bleef behouden: 1 Kortrijk, 2 H Genk, 3 Zonhoven en 4 Kruikenburg.

Kruikenburg haalde opnieuw de finale van de Beker van België. Hiervoor werd eerst vlot gewonnen van regerend kampioen H Genk en daarna werd het sterke Kortrijk met 3-0 en 2-3 opzij gezet.

De tweede finale was meteen de goede.  Na een spannende wedstrijd, die alle kanten uitkon, werd de Beker van België veroverd tegen een sterk Zonhoven, getraind door … Fernand Walder.  Na 2 zenuwslopende sets (13-15 en 18-20) geloofde niemand nog in de kansen van de Ternatse ploeg.  Toch waren het de kasteeljongens, die vanaf dan maximaal alle fouten van Zonhoven afstraften (15-3, 15-11 en 15-12). Twee uur en een half lang kropen de 1000 toeschouwers dikwijls tot op het puntje van hun zitje.  Het was geen hoogstaande wedstrijd wat taktiek en techniek betrof, maar o zoooo spannend.

De sponsoring door de GENERALE BANKMAATSCHAPPIJ gaf de ploeg wat meer armslag. Na basket en handbal koos de GENERALE ook voor volleybal en werd Kruikenburg hun nieuwe partner.  Even later volgde het voetbal met Anderlecht.

Ook ADIDAS zorgde voor een bijkomende sponsoring zodat de ploeg in een stijlvolle uitrusting kon aantreden.

Trainer:
Fernand Walter

. . .

De rest van de kern bestond uit Jan De Brandt, Dominiek Baeyens, Jan Hoorens, Carl Platteau, Dirk Nieuwlandt en Rudi Van Hemelrijck.  De ploeg kon steeds beroep doen op haar betrouwbare invallers: Herman De Brandt en Mark Nieuwlandt.  Als beschermde spelers kregen de volgende 17-jarigen hun kans: Wim Nieuwlandt, Ronny Debosscher en Vincent Delhaye.

Gerard Ponnet en Johan De Meersman verhuisden naar het ambitieuse Lennik.  Jan Michiels ging Denderhoutem versterken en Luc Jacobs deed hetzelfde in Wetteren.

De openingsmatch tegen Herentals gaf de supporters maar een middelmatig vertoon met Herentals als verdiend winnaar (0-3).  De versterking van Herentals (Lubiejewski en Patrick Van Meerbeeck) bleek beter ingespeeld dan de Waalse versterking van Kruikenburg.

Na winst tegen Ruisbroek kreeg Kruikenburg, thuis tegen Roeselare, een nieuwe opdoffer (1-3).  In de 3de thuiswedstrijd bewees Kruikenburg dat ze zelfs van leider Zonhoven konden winnen en dat het aantrekken van de onstuitbare Verhoogen een juiste beslissing was.  De verplaatsing naar Kortrijk IBIS was dan opnieuw een ontgoocheling (0-3).

Een periode van wedstrijden tegen zwakkere ploegen liet Kruikenburg toe om volop aan de automatismen te werken en naar een 3de plaats in de klassering te klimmen.

In de terugronde nam Kruikenburg revanche tegen Herentals (0-3, 16/18, 10/15, 1/15), maar kreeg daarna zijn bijna traditionele inzinking (examens in januari) tegen Zonhoven (3-0) en Kortrijk (0-3). Een foutloos parcours bracht Kruikenburg dan toch nog, op de valreep, van de 6de plaats naar de play offs.  De ploeg kreeg pas zekerheid door de mede-kandidaat (H Genk) na een spannende wedstrijd te verslaan met 2-3.

De play offs kenden ditmaal een spannend verloop en Kruikenburg eindigde als 4de.  Een paar weken later speelde Kruikenburg voor de Beker van België  zijn 3de finale op rij en voor de 2de keer tegen IBIS.

Trainer:
Fernand Walter

. . .

De opdoffer die Kruikenburg in de vorige bekerfinale van IBIS kreeg dwong het bestuur tot een andere psychologische aanpak.  Spelers en publiek kozen dus opnieuw voor Walder.

Roeselare trok Dominiek Baeyens aan en Dirk Nieuwlandt volgde zijn andere familieleden naar eerstenationaler Voorwaarts.  Om dat te compenseren werd met Emile Rousseau (ex Chièvres) opnieuw een talentvolle jongere aangetrokken.  Emile, die de meeste kasteeljongens reeds kende van de nationale selecties, maakte zich zeer vlug de automatismen eigen en om zich volledig in te burgeren volgde hij lessen nederlands.

Alleen neo-ereklasser Torhout kon Kruikenburg in het begin van de kompetitie verslaan en dit na een volleyshow van 3 u.

“In de thuismatch tegen IBIS konden meer dan 1000 toeschouwers gedurende meer dan 2u30 meemaken hoe Hoorens en Verhoogen vuurspetters uit de houten vloer klopten 3-1” (Mark Lerouge, Het Volk)

Ook Dominiek Baeyens moest met Roeselare  genoegen nemen met 1 set.

Tegen Zonhoven werd de wedstrijd bij 2-2 en 0-6 stand in de belle, tijdelijk stil gelegd tot de vloer was opgedroogd en het waren de kasteeljongens die onverwacht hun zelfvertrouwen en snelheid terugvonden en de wedstrijd uitmaakten met 15-11. Kruikenburg was herfstkampioen.

Tijdens de winterstop moest Kruikenburg in de Europese Beker voor Bekerwinnaars aantreden tegen het nederlandse BROTHER MARTINUS, op dat ogenblik zowat de nationale ploeg van Nederland.  Als gastheer toonden de hollanders zich zeer gul.  Onze ploeg kreeg in een bungalowpark aan de Vinkeveense plassen het meest luxueuze logement dat ze ooit op verplaatsing kregen.  Sportief was B Martinus dan weer veel gieriger.  Voor meer dan 1500 toeschouwers moest Kruikenburg genoegen nemen met 3-1.  Thuis namen de opslagen van spelverdeler Selinger alle hoop weg en Kruikenburg werd met 0-3 definitief uitgeschakeld.

In de nationale beker plaatste Kruikenburg zich voor de 1/4 finale door achtereenvolgens Rembert en Embourg uit te schakelen.  In de volgende ronde was het Dominiek Baeyens die zich reveleerde als een echte veldheer en zo Roeselare in finale bracht tegen Kortrijk.

Op de 13de speeldag bezorgde H Genk met 3-1 een tweede nederlaag aan Kruikenburg.

De terugwedstrijd tegen IBIS werd in de Lange Munte gespeeld voor 1300 aanwezigen en rechtstreeks uitgezonden door BRT.  Kruikenburg startte zeer slecht.  Door een verkeersopstopping op de E5 kwam middenman René Defour en Alain Thevenin pas op het einde van de eerste set opdagen.  Kortrijk liep vlot uit tot 2-0.  In set drie en vier trok Kruikenburg constant een onoverkomelijke muur op en forceerde zo de “belle”. IBIS kon na een ondraaglijk spannend einde uitmaken (18-16).  De kruikenburgspelers bleven minutenlang onbegrijpend voor zich uitstarend op de bank zitten.

Het verschil met de heenmatch, die vlot met 3-1 werd gewonnen was groot.  Hier eindigde de laatste set na 8 matchballen eveneens op 18-16.  Toen was de dolle vreugde voor Kruikenburg gereserveerd.

Ook thuis tegen Herentals werd er geflaterd en Kruikenburg zakte weg naar de 4de plaats.  Als 3de konden ze uiteindelijk van start gaan in de play offs.  Tijdens het eerste weekend werden zowel IBIS als Herentals met 3-2 geklopt.  Een week later zorgt een uiterst gemotiveerd H Genk voor de ontnuchtering met 0-3 cijfers.

Kruikenburg werd uiteindelijk vice-kampioen na IBIS KORTRIJK.

De 2e Herenploeg kwam tot verdere ontplooing onder leiding van Herman De Brandt en promoveerde naar 1ste provinciale na kampioen Zellik.  Volgende spelers zorgden voor deze prestatie: G Crabbe, G De Greef, M Duchatelet, H Platteau, G Michels, M Van Der Perre, D Roziers, P Turcksin, B Van Vaerenbergh, W Nieuwlandt, coach Fernand De Bruyne en speler-trainer Herman De Brandt.

De Kruikenburg-dames speelden toen in 2de provinciale.

Trainer:
Fernand Walter

. . .

Ook Christian Thevenin, broer van Alain kwam de ploeg versterken.  Rudy Van Hemelrijck, die volgens de kranten eelt op zijn zitvlak had van het lange bankzitten, deed de overstap naar Tower Ternat, dat samen met Lennik in ereklasse debuteerde.

In de nationale kompetitie wisselde Kruikenburg regelmatig hoogten en laagten af.

De openingsmatch van het seizoen was, door condesatie op de parketvloer, meer een glijpartij dan een volleybalmatch.  Herentals trok zich daar niks van aan en kwam Kruikenburg voor het derde opeenvolgende jaar in eigen zaal kloppen.  Erik Wenseleers en Wim Nieuwlandt deden hun debuut in deze wedstrijd.  In de verdere kompetitie wisselden verlies tegen o.a. Lennik en Zonhoven zich af met winst tegen Ternat en zware kanonnen zoals Kortrijk en Maaseik.

Europees ging het dan weer beter.  Zo wipte Kruikenburg op een woensdagavond, bij een geringe belangstelling (slechts 400, maar wel zeer enthousiaste supporters) Leverküssen uit de beker.  De match voordien en die van de zaterdag erna waren een dieptepunt voor Kruikenburg.

Enkele dagen voor de europese kwalifikatie werd Kruikenburg door een autoritair Maasmechelen (1ste nat.) uit de Beker van België gesmascht.

Na de match tegen Leverküsen was er opnieuw hoop, maar zonder Rousseaux (voetbreuk) trakteerde Kortrijk hen op een ware aframmeling: 0-3. Kruikenburg tuimelde naar de 3de plaats en zou de kompetitie uiteindelijk afsluiten als vierde, na IBIS, Lennik en Roeselare. Emile Rousseaux werd tot de play-offspeler van het jaar uitgeroepen.

Voorwaarts (of Tower) Ternat kwam even van ereklasse proeven, maar zij namen onmiddellijk een retourbiljet naar nationale.

Door de uitschakeling van BREDA, PADERBORN & LEVERKUSEN trakteerde Kruikenburg zich op een finaleplaats in de Konfederale Beker.  Alleen tegen Breda was de overwinning gemakkelijk (veel gemakkelijker dan terug thuis geraken).  Internationaal scheidsrechter Frans Derckx, voorzitter van Breda hield spelers en supporters veel langer aan het lijntje dan de duur van de wedstrijd.  Die hollanders kennen wat van plezier maken.  Alhoewel hun spelers en supporters vóór de wedstrijd de laagst mogelijke intimidatiepraktijken gebruikten.

Na de 3/0 nederlaag in Paderborn zag iedereen het spreekwoordelijke kalf reeds verdronken en toch werd Paderborn in Ternat verslagen met 3/0 en konden ze minder dan de 28 punten tegenscoren die nodig waren voor hun kwalificatie.  Eenzelfde scenario hadden ze ook tegen Leverküsen reeds uitgeprobeerd: 3/0 verlies & 3/0 winst en meer punten gescoord.

Bij de fanion-ploeg werden enkele jongeren opgeleid: Ronny De Bosscher, Koen Van Den Eynde, Geert De Greef en Erik Wenseleers.  Deze beide laatsten zullen in de jaren 90 meewerken aan een heropstanding van Kruikenburg.

Om van de damesploeg opnieuw een stevig geheel te maken werd er een beroep gedaan op Michel Carels van Appelterre.  Zijn harde aanpak op training en zijn volleykennis zorgden voor een andere manier van spelen.  Enkele speelsters verlieten de club voor Liedekerke en twee anderen gingen voor gezinsuitbreiding zorgen.  Talent werd in de ploeg gebracht door de terugkomst van Denise Van Den Bosch, het aantrekken van Ilse Platteau en het inbrengen van Sigrid Niels vanuit de eigen jeugd.

Met een vernieuwde en verjongde ploeg en met een nieuwe, ambitieuse trainer, eindigden deze dames op een eervolle 5^e plaats, niettegenstaande zij bij de start als degradatiekandidaat werden genoemd.

De heren van Kruikenburg II, pas gepromoveerd naar 1^ste provinciale eindigden op een meer dan eervolle 5^e plaats.  Dank zij de degelijke trainingen van Herman De Brandt en Fernand De Bruyne, lieten ze ook in de Beker van het VIV met klinkende resultaten van zich spreken.  Achtereenvolgens wipten ze DIKSMUIDE (1^e landel) en DILBEEK (3^e landel) om daarna zelf te stranden op SCHELLE (1^e landel).

Volgende spelers zorgden voor deze exploten: Herwig Platteau, Mario Van Der Perre, Geert Crabbe, Dirk Roziers, Mark Duchatelet, Gunther Vaeyens, Francis Raspoet, Ben van Vaerenbergh, Paul Turcksin, Patrick Delcourt, Erik Boxtael, H De Brandt en F De Bruyne.

Mede door de opeenvolgende opvallende resultaten van de fanion-ploeg steeg het aantal aangesloten leden tot 182, waarvan er 18 niet-speler en 91 jeugdspeler (-16 jaar) waren.

Trainer:
Fernand Walter

. . .

Samen met “Het Nieuwsblad” werd op 21/9 een volley- en jeugdhappening georganiseerd.

De zaterdag begon met wedstrijden voor alle jeugdreeksen.  In de namiddag gaven de spelers uit eredivisie initiatie aan alle kinderen, die waren ingegaan op de oproep in “Het Nieuwsblad”. De dag werd afgesloten met de voorstelling van de fanionploeg tijdens een propagandawedstrijd tegen Rembert Torhout (de nieuwe ploeg van René Defour).  Alain Thevenin verkoos om naar Charleroi te gaan en ook Erik Wenseleers verliet tijdelijk de club.

Kruikenburg werd de grootste leverancier van de nationale ploeg.

Fernand Walder werd nationaal trainer en werd bij Kruikenburg (noodgedwongen) vervangen door een debuterende trainer: Mark Spaenjers. Filip Van Huffel werd als grote belofte uit provinciale opgevist.  De Kruikenburgse kenners zagen in hem nog meer kwaliteiten dan in zijn broer Jan.

Op één speler na, nam de hele ploeg, plus de trainer deel aan de universiade van Japan, zodat de ploeg zeker goed ingespeeld aan de startlijn kwam.  Andere kandidaten voor de 4 play off-plaatsen waren: Kortrijk, Roeselare, Maaseik en zeker Lennik, dat met de transfert van Patrick Van Meerbeeck, op papier, zeker de beste zaak deed.

Kruikenburg, zonder de gekwetste Jan Hoorens, moest in de openingsmatch slechts nipt de duimen leggen tegen VC Lennik (3-2; 15-10 / 13-15 / 8-15 / 15-11 en 15-5).  “De alomtegenwoordige Miel Rousseaux mokerde VC Lennik op het randje van de nederlaag” (Bruno Verdood)

Vanaf deze wedstrijd zorgde de supportersclub, waarvan Danny Servranckx en vader Van Huffel de stuwende krachten waren, voor een nieuw clublied, een supportersstand en een enorme sfeer tijdens de wedstrijden.  Bij de eerste thuiswedstrijd werden er reeds 8 ballen geschonken door supporters uit het Waasland (St Niklaas was de thuishaven van de “Van Huffels”).

Met winst in de volgende wedstrijden tegen Maasmechelen, Genk en Opglabbeek was Kruikenburg gewapend voor de “match” tegen titelkandidaat Roeselare.  Gedurende 2 sets werd de kandidaat-kampioen gewoon vernederd. (15-4 / 15-1 / 16-14)

In Maaseik werd nipt (3-2) verloren en op Kortrijk waar met 1-3 werd gewonnen, was Filip Van Huffel de openbaring van de avond, zodat Emiel vrij fris aan de 4de set kon beginnen en de Kortrijkenaars  in de vertwijfeling speelde.

Na winst in de terugronde tegen Lennik schoof Kruikenburg op naar de 2de plaats in het kielzog van Maaseik.  Ook dit Maaseik werd zonder setwinst door de kasteelploeg naar huis gestuurd.  Kruikenburg bleef gans de terugronde in het spoor van Maaseik.

In de play offs deden verliesmatchen tegen Lennik, Kortrijk en Maaseik de Kruikenburgers als derde hun seizoen afsluiten.

In de Konfederale Beker werd ASNIERES uitgeschakeld. Om opnieuw een finaleplaats te behalen diende dan nog ROESELARE opzij gezet te worden. Verdriet bij de heenwedstrijd: 3/0 voor Roeselare, maar wat een vreugde bij de terugwedstrijd (3/0 voor Kruikenburg) en voor de zoveelste maal werd er opnieuw verder gebekerd dankzij een hoger puntenaantal.

In SARAJEVO werd een vierde plaats behaald, daar waar er mits een eerlijke arbitrage opnieuw een bronzen medaille in de lucht hing.

Niettegenstaande dit prachtige resultaat wilde een belangrijke spelersgroep en de trainer nog verder gaan.  Men wilde “toppers” aantrekken en de club professioneel uitbouwen.  Vijf verplichte avondtrainingen en enkele vrije namiddagtrainingen was voor spelers die hun beroep lieten primeren niet meer mogelijk.  Een principiële overeenkomst met 8 spelers was niet voldoende om de meest professioneel-gezinden doen bij te draaien, alle pogingen van kapitein Jan De Brandt ten spijt.

Wat een aantal spelers finaal heeft aangezet tot het stellen van deze patsituatie bleef voor vele supporters en zelfs bestuursleden steeds een vraagteken.  Een ander vraagteken was de situatie van de nationale ploeg en hun trainer Fernand Walder.  Na zijn aanstelling als nationaal trainer moest hij zijn activiteiten als succesvol trainer van Kruikenburg stoppen.  Plotseling, één seizoen later, in het jaar van de Europese kampioenschappen mocht het trainerschap van de nationale ploeg en een club opnieuw gecombineerd worden.

Met Torhout zou Fernand zijn droom (die hij nooit onder  stoelen of banken  stak) om met de kern van de nationale ploeg een jaar in de kompetitie uit te komen, proberen waar te maken.  De jongste spelers zagen in Torhout een grotere zekerheid op een plaats in de nationale ploeg.  Alleen Jan De Brandt had hier geen oren naar.  Hij doorbrak de kring en tekende pas op het laatste ogenblik een verbintenis met VC Lennik.

Hiermee werden ZEVEN JAAR TOPVOLLEY afgesloten.  Het palmares dat tijdens die periode werd behaald, zal zeker door slechts weinige clubs verbeterd worden.  Ondanks moeilijke perioden eindigde men steeds in de top-4 van de eindrangschikking.  Drie deelnames aan de finale van de Beker van België gaf éénmaal winst in 81-82.  Elk jaar werd een Europees ticket versierd dat in 84-85 met een bronzen medaille bekroond werd.

Dit unieke palmares was niet voldoende om een nieuwe sponsor te vinden die genoeg zaad in het bakje zou brengen om te kunnen wedijveren met ploegen die aan de Kruikenburgse jongeren schatten beloofden…

Kruikenburg koos niet voor het aanlokkelijke avontuur maar zette zich vanaf dan 200 % achter de (bijna 200 ) eigen jeugdspelers en de Heren II-ploeg, die naar de 3de landelijke promoveerde.

Deze ploeg werd getraind door Herman De Brandt en Fernand De Bruyne en aangevuld met Edwin Dubois, Koen Lauwerijs, Dirk Muyldermans en Dirk Van Roy.  Deze aanwinsten, samen met de routiniers: Patrick Delcourt, Mario Van der Perre, Marc Duchatelet, Dirk Roziers, Herwig Platteau, Geert Crabbe, Ben Van Vaerenbergh, Francis Raspoet en Gunther Vaeyens lieten coach Ghilain De Valck toe om telkens een degelijke ploeg op te stellen.

In de Beker van Vlaanderen haalde deze ploeg achtereenvolgens Kapellen en Deinze onderuit.

In de jeugdcompetitie werd het seizoen 85-86 overdonderend gedomineerd door de kruikenburgjongens. In Brabant wonnen ze alle titels en bekers. De E-jeugd deed het wat minder en kon slechts de Beker van Brabant winnen.

Michel Carels bleef trainer van de damesploeg, die versterkt werd met Karin Van Hemelrijck (ex-Gooik).

De keuze die Kruikenburg op het einde van dit seizoen maakte was misschien niet de enige keuze maar zeker een gezonde en levensvatbare.