Hij was een monument in de volleybalwereld.
Hij heeft generaties Kruikenburgers leren vechten, discipline geleerd, hard gemaakt maar vooral leren volleyballen.
Bedankt Herman, voor wat je iedereen geleerd hebt, op en naast het veld.
We zullen je missen.
Persbericht Het Laatste Nieuws 26/9/2015
Indrukwekkende minuut stilte tijdens België – Hongarije
Volleybalwereld neemt afscheid van een icoon 5/10/2015
Fragmenten uit de volgende tekst werden voorgelezen tijdens de gebedsdienst:
Lieve Herman,
Jouw moeder, ons aller Maria, kon steeds smakelijk vertellen over hoe jij geboren werd op de trappen van het ziekenhuis. Je kon geen kwartier meer wachten.
Misschien is daar de reden te vinden dat jij van je spelers eiste dat ze steeds een kwartier te vroeg in de zaal zouden zijn, bij een training of een match. Zo kon je altijd op tijd beginnen.
Toen we vorige vrijdag wakker werden met het bericht van je plotse heengaan, stond de hele volleybalwereld stil. Zo onwezenlijk, niet te vatten.
De voorbereidingen van onze Kaas en croque-avonden gebeurden in stilte. Iedereen was aangeslagen. Ieder keer dat je foto op de muur verscheen, werd het wat stiller in de zaal.
Ik plaatste een bericht op de Facebook-pagina van Volley Kruikenburg en sindsdien blijven de reacties binnenstromen. (met een recordbereik van 13.380 personen)
De meesten herinneren zich de harde trainer, de strenge trainer, maar de oh zo verdomd goeie trainer.
Toen ik mijn zonen het trieste nieuws melde, zei de jongste: “ik ben één van de weinige sukkelaars in Kruikenburg die nooit training heeft gekregen van Herman.” Maar op kamp in Oostenrijk wist hij wel dat je voor Herman moest aankomen, anders was je niet goed bezig. En dan riep jij “Djezus, Djezus, Djezus”
En als je wel training had van Herman dan koos je in Oostenrijk maar beter voor de grote toer, want de kleine toer, dat was voor de “zwakkelingen”. Jij gebruikte dat woord nooit, maar de kinderen begrepen het zo.
Als je na de training een wedstrijdje onderling liet spelen, dan verwachtte je een correct antwoord op de vraag: “Hoeveel is de stand?”, anders volgde één van je legendarische Herman-uitbarstingen.
Tijdens wedstrijden kon je de spelers zo aanmoedigen dat ze ballen gingen halen op plaatsen waar ze anders nooit bij raakten.
Je verwachtte van iedereen dat ze zich inzetten tot het uiterste omdat je wist dat het de enige weg was naar succes. Bij de eerste training van de huidige Yellow Tigers zei je heel droog: “Meisjes, als je de top wil bereiken, dan moet je langs Herman De Brandt passeren.”
Dat je er alternatieve, maar niet minder succesvolle trainingspraktijken op nahield is algemeen gekend.
Onze eerste damesploeg zal hun trainingssessie met kleine Zoë niet gauw vergeten.
Terwijl de dames trainden mocht het dochtertje van Aida Massaad van jou rondkruipen in de zaal. Tot je besloot dat alle dames de bewegingen van kleine Zoë moesten nadoen. Die jongedames hebben toen spieren ontdekt waarvan ze niet wisten dat ze die hadden. Als Zoë dan een keertje thuisbleef, bij de papa, was je zelfs ontgoocheld omdat je die oefening moest schrappen.
Naast het veld was je een gesloten man maar met je gevatte opmerkingen ben je onvergetelijk. Zo was er eens Jos die trots was om het punt dat zijn dochter scoorde en jou wilde paaien door te zeggen dat zij dat van jou had geleerd. Jij antwoordde heel kort: “Punt is goed. Techniek is nul” Jos stond weer met zijn voetjes op de grond.
Bij de sportraad vroeg iemand waarom er extra subsidiepunten gegeven worden aan sportclubs met een toptrainer.
“Die bestaan toch niet in Ternat.”
Ik antwoordde: “Wel bij Volley Kruikenburg.”
“Ja? En wie mag dat dan wel zijn?”
“Herman De Brandt.”
Toen zei die man: “I rest my case.”
Wel Herman, rust nu maar in vrede, Jij blijft voor altijd onze Toptrainer.
Caty Meulemans